Yine ağlayarak çıktım evden seyahatim nedeniyle. Geçen haftaki seyahatim 5 gün sürmüştü ve eve döndüğümde oğlumun yüzü değişmişti sanki. İnanamadım, doya doya sarıldım. Çok özlemiştim. Bu sabaha karşı da yatağının başucuna gittim, ona şöyle bir baktım. Minik dudaklarını, parmaklarını kıpırdatıyordu uykusunda. Yazarken bile gözlerim yaşarıyor. Tabi kısa sürede ayrıldım ve yolda bebeğinden ayrılmak zorunda kalan anneleri düşünmeye başladım.
Neden bu kadar etkileniyorum, bir hafta sonra döneceğim diyordum içimden ama sanırım yine aynı şeyi söyleyeceğim. 1 saat içinde bebeğini görebilme ihtimaline sahip olmak çok başka, kilometrelerce uzakta, ancak bilet günü dönebileceğini düşünmek sanki bir başka gibiydi. Her ne olursa olsun annelerin çocuğundan ayrılması -hiçbir ırkı, kültürü ayırt etmeden söylüyorum- kolay olmuyordu.
Tabii bu kadar sık seyahate gitmeye başlayınca Doruk’umun psikolojisiyle daha bir haşır neşir olmaya başladım. Acaba annesinden uzak kalan bebekler ne tip duygular yaşıyordu ? Bebeklerin durumu ayrı, çocukların durumu ayrı, (bebeklerin soğuk kanlıları var, duygusalları var) ve annenin ne kadar süreliğine uzak kaldığı ayrı bir parametre. Doktorumuza bu durumu sorduğumda 10 aylık bir bebeğin 2-3 yaşında bir çocuğa göre daha az zorluk çekeceğini söylemişti. Çocukların 2 yaşına kadar zaman kavramları oturmadığı için (saat, gündüz, gece gibi) sizin ne zaman eve döneceğinizi keşfedemiyor. Eve döndüğünüzde her zamanki rutini yaşadığını düşünebiliyor. 2 yaşından sonra problemler başlayabiliyor. Geçen günlerde psikoloji danışmanı bir arkadaşımla sohbet ederken bu durumu da laf arasında sordum. Onun da tespiti şu olmuştu. Eve döndüğünde seni özlemiş oluyor, sana sarılıyor ve sevgi dolu yaklaşıyorsa bir problem olmama olasılığı büyük. Fakat ilk karşılaşmada sinirli ve öfkeli davranıyorsa, şiddet uyguluyorsa o zaman etkilenmiş olabilir demişti. Neyse ki hala bana sarılıyor, beni özlüyor diye düşündüm. Yine de döndüğüm gün, çevresinde beni göremeyince yarım saatlik bir ağlama krizi yaşadık, bilmiyorum bağlantılı mıdır ?
Tabii, bu arada çocuğunu günlerce gecelerce anneannesinde, babaannesinde bırakmak durumunda kalan çalışan anne arkadaşlarım var. Onlar için de Hacettepe Üniversitesi Çocuk Sağlığı ABD Başkanının söylediklerini yazıma ekleyebilirim. Yakın akrabaların anne kadar büyük sevgi verebileceğini fakat uzun süreli kalışların çok sağlıklı olmadığını, çocuğun aidiyet duygusunu yitirdiğini ve aile kavramını kaybettiğini belirtmişti. Bu da bir küçük not.
Sevgili anneler, bebeklerimizden ayrı kalmanın ne kadar zor bir durum olduğunu şu günlerde daha net anlayabiliyorum. Kendimiz için, bebeğimize daha güzel bir gelecek hazırlamak için çalışmak durumundayız.
Fakat bebeklerimizin duygularını da ihmal etmeyelim,
Hepinize özlemsiz günler diliyorum :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder