Bir adam ve bir bebek...

Son 3-4 aydır evimizde bu filmi izliyor gibiyim. Bir adam ve bir bebeğin bazen komik bazen stresli bazen duygusal diyalogları. Sizce bir baba bebeğine tüm gün boyunca bakabilir mi ? Evet biraz cesaret ! inanın bir baba bebeğine dört dörtlük bakabilir diyorum.
Eşim hamileliğimden itibaren home-ofis çalışmaya başlayınca dedik ki, ben işe başladıktan sonra oğlumuza babası bakabilir.

Doruk doğduğu gün herkese tembihlemiştim (herkes dediğim anneler oluyor ) bırakın Doğa öğrensin demiştim. Ki zaten yatkınlığını da biliyordum bu tip bir işe. O günlerde ikimiz de aynı tecrübedeydik, tamam anneleik içgüdülerim var ama iş fiziksel bir takım olaylara gelince erkekler de çok pratik olabiliyor. İlk beş ay beraberdik, aynı evde benim yetişemediğim noktalarda eşim devredeydi. İşe başladıktan sonra asıl maraton başladı onun için. İşe geldiğim ilk gün kime söylesem inanamadığını ifade ediyordu. Gerçekten de eve gittiğimde 10 saatlik gün zor geçmişti. Eşim” Kabul, annelerde olan sabır bir babada yok” deyiverdi ve kucağıma Doruk’u bıraktı.
Sonradan fark ettik ki o gün Doruk’un da alışma günüydü, sonraki birçok Pazartesi aynı mızmızlığı yaptı, sonuçta evde haftasonu üç kişiyken bir anda iki kişiye düşüyor nüfus, hem de ona bakan kişi evin bireylerinin az konuşanı.. J Şimdi birçok şey düzenine girdi, herkes alıştı. Evet bana zor olmuyor mu oluyor, Doğa’ya zor olmuyor mu ? Hiç sormayın. Fakat bir şekilde zaman geçiyor ve bizim lehimize çalışıyor.
Bebeğe bir baba bakarsa nasıl oluyor ? Anne bakarsa nasıl oluyor derseniz ? Bir annenin bebeğine gösterdiği hassasiyeti kimse gösteremez ama bu kadar hassasyet de gerekli mi .. Babalar anneden daha az korkuyla yetiştiriyor bebeği. Şekilden şekile sokuyor, pata küte hoplata hoplata seviyor. Çocuk gerçekten eğleniyor, kıkır kıkır gülüyor. Yemek yedirirken daha az stres yapıyor baba, canı isterse yer, istemezse yemez modunda bakıyor olaya.. Çocuk da daha kolay adapte oluyor bu tip olaylara, (uykuya yemek yemeye). Tabii, bu sırada bebek de babayı keşfetmiş oluyor. Anneyse daha korumacı davranıyor. Aman öyle tutma, aman oraya koyma, aman yere basmasın, aman üstüne akmasın,gibi.. Gerekli mi, bu da gerekli. Son nesil anneleri (çevremdeki annelerden bahsediyorum) daha çok okuyor bebek hakkında, babaysa “evet şimdi neye ihtiyacımız var” mantığında bakıp pratik çözümler getiriyor. Biberon yıkarken, alt alırken. Belki şimdi anneler gülüyordu ama öyle demeyin, erkeklerin gerçekten bu tip konularda pratik fikirleri var. Halamın da dediği gibi “tembele sor işi” J
Bakarsanız hem anne hem baba ilgilenmeli bebekle, ikisinin de artıları var. Kısacası bakımı iki tarafın üstlenmesi fiziksel açıdan da psikolojik açıdan da sağlıklı bireyi ve sağlıklı aileyi oluşturuyor.

3 yorum:

  1. Bebek bakmak hiç kolay değil. Hele bu işi tek başına yapmaya çalışmak daha da zor. Ama yakinen gördüğüm kadarıyla siz iş bölümünü iyi paylaşmışsınız. Hatta çift olarak çok uyumlu bir şekilde hareket ediyorsunuz.
    Doruk'u öpün benim için.

    YanıtlaSil
  2. Kızım doğduğunda 2,5 aylıkken eşimin kucağına hemde şiddetli gaz sancıları, ağlama krizleri ve uykusuzluk emme sorunu ile bebeğimi bırakmıştım.
    Evde çalışmanın ve bebeğini kimselere emanet edememenin ödülü/cezası idi bu ona..ardından kalça gelişim geriliği ikimizi sarstı. İş seyahatlari arasında büyüme emarelerini telefonla öğreniyordum.Arada eşim bunalıma giriyordu çünkü artık evde çalışamaz olmuştu.tam 6 yıl sürdü böyle.Yıprandık ama aile olarak sadece birbirimize sarılabileceğimizi öğrendik, üstesinden geldik.İki yıldır işsizim, kızımlayım,eşimleyim, evimde pasta yapıyorum satıyorum arada, keyif alıyorum. Ama bunca zamanda öğrendiğim ; aile olmak diğerini umursamakla paylaşmakla oluyor. kuyunca kendi hayatımdan sanki bir kesiti gördüm...

    sevgiler
    cafederins

    YanıtlaSil
  3. Merhaba Zehra, sana katılıyorum. Sadece yaşayanların anlayacağı zor bir süreç. Aile olarak sınavdan geçtiğimizi ve bunu başardığımızı düşünüyorum :) Kızının iyileşmesine çok sevindim, sağlık her şeyden önemli..

    YanıtlaSil