Ayakları üstünde duran Doruk :)

Son dönemde arkadaşlarım nasıl bu kadar çabuk zayıfladığımı sormaya başladı. Ben de bir ara düşündüm neden bu kadar çabuk oldu diye. Neden olacak ? Bizim bızdık artık bıraktığım yerde durmuyor da ondan...
Uzunca bir süredir emekleyerek mesafe katetmeye çalışan Doruk artık bu yöntemin onu yavaşlattığını düşünmeye başladı bence. Emekle emekle nereye kadar. İlk başlarda birkaç adıma cesaret edebiliyordu, sonra duff yere. Hele ki bebek bezleri baya bi kalın. Sonra sonra bizim alkışlarımızla hevese gelerek adımlarını arttırmaya gitti. Şimdi hızına şaşırıyorum. Çalışan başarır elması kızarır demişler...
Artık hızlı hareket edemiyorum, ani hareketlerden sakınıyorum. Bir bakışımda salonda olan çocuk, bir saniyede arkamda bitmiş oluyor. En azından emeklerken yaklaştığını anlıyordum. Şap şap ses çıkıyordu yaklaşırken, ya da eline 2 tane halka takıp emekliyordu, ben de anlıyordum “takıdu tukudu geliyor bizimki” diyordum :) Şimdi sürekli peşindeyim. Karışmayayım diyorum ama gözüm üstünde. “Annen seni izliyor yavrum!!”
Yürümeyi elbet birgün öğrenecekti, o kesin, seviniyorum. Fakat doğal bir süreç olduğu için de sevincimi çok abartmamaya çalışıyorum. Asıl önemlisi, onun yürümeye çalışma çabasını karşıdan gözlemlerken insan denen makinenin ayakta durmasının ne kadar zor olduğunu fark etmiş bulunuyorum. Bu duruma şahit olduğum için ayrıca seviniyorum.
Çabalamak gerekiyor, tekrar gerekiyor, pes etmemek gerekiyor, ve keşfetme isteği gerekiyor... Tüm bunlar varsa insaoğlu başarıya ulaşıyor. Doruk artık kendi ayakları üzerinde durabiliyor. Oğluşumu bu yoğun çabayı gösterdiği için kutluyorum.