Bir iki haftadır üzerimden atamadığım bir vicdan azabı var. Gece yatağıma doğru giderken koridorda yaşamaya başlıyorum bu duyguyu. Bir eksik kalmışlık, bir yetememişlik, bir pişmanlık..
Oğlumdan önce çoğu zaman akşamın ikinci yarısını uzun koltuğumuzda uyuyarak geçirirdim. Karın tokluğu, bütün günün yorgunluğu beni oturma pozisyonundan yatışa doğru geçirirdi. Bu aralar tekrarlamaya başladı bu illet durum.
Bütün gün işyerinde yoruluyorum, evde yemekle ilgileniyorum, oğlumla oynuyorum. Sonrası malum. Eskiden bu kadar koymazdı ama artık bir pişmanlıkla kalkıyorum koltuktan. Saate bakıyorum, oğlumu arıyorum. Yatağa doğru giderken yol üzerinde toparlanacakları topluyorum. Mutfağa bir ziyaret.. Bir taraftan da söyleniyorum kendime. “Aaaa, mantarı kavuracaktım, aaaa köfteyi şipşipleyecektim, aaa banyo yapacaktım, ...?? “ Yapmam gereken işler tek tek aklıma gelmeye başlıyor. Oğlum en son hatırladığımda başımdaydı ve tokamı mıncıklıyordu, şimdi uyumuş, görememişim uykuya dalarken, sütünü babası vermiş, yarına ne giyeceğim, ütü yapacaktım güya kendimi iyi hissetseydim.. Eşimle konuşamamışım önemli konuyu, dinleyememişim yemekte yarım kalan muhabbetini. Eşimi de ihmal ediyorum..
En sonunda da yat bakalım annesi diyorum kendime. “Bugünkü 24 saatlik süren doldu, eliinden geleni yaptın, ne yapalım, eksikler var.” Ne kadar rahatlatmaya çalışsam da kendimi içim rahat olmuyor ama böyle böyle götürüyorum şimdilik.
Tecrübeli annelere soruyorum, hep böyle mi oluyor, yoksa oğluşum büyüdükçe biraz değişir mi durumlar ?
al benden de o kadar, 3 haftadır koltuğun altına konulacak ufalanlar, ara odada odanın demirbaşı olan ayakkabı kutuları, çözümsüz dağınıkıklar, kızım arada ağlar, süt yapmalıyım diye su içmey iay yine unutmuşum diye diye diye... geçen geceler.
YanıtlaSil