Geçen akşamüstü Doruk’un doktor kontrolü için yola çıktık. Her zamanki gibi eşime tembihlemeye başladım. “Doğacım acele etmeyelim, nasıl olsa yetişiyoruz”. Doktor randevusunu haftasonu ayarlayamadığımız ve işten izin almak istemediğim için iş çıkışı son randevuya yetişmeye çalışıyorduk. Çevreyolu açıldı ne iyi oldu, bir de metro açılsa diye geçiriyordum içimden yol boyunca. Neyse ki trafik açıktı ve doktora zamanında varmıştık. Doktoru her zamanki gibi içeri davet etti, Doruk’un halini hatırını sordu. Bizim bızdık pek birşey anlamıyordu şimdilik tabii. Doktor olarak değil de Mete Amca olarak bakıyordu masanın ardında oturan kişiye. Mete Bey ilk önce o ay yaşadığımız, bizi rahatsız eden, tekrarlayan olayları sordu , her zaman yaptığı gibi..
Soru listemiz hazırdı, biz de başladık sormaya. Doktor Bey bana hitaben cevaplar veriyordu, yapmam gerekenleri söylüyordu. Bir taraftan onu dinliyordum, bir taraftan da düşünüyordum. “Doktor Bey Doruk’a babasının baktığını unuttu mu acaba ?”
Diğer bir doktorumuz da benimle diyalog kuruyor, altını nasıl alacağımı, kremi nasıl süreceğimi anlatıyordu. Bunun genel bir yaklaşım olduğuna kanaat getirmeye başlamıştım. Yapılması gereken şeyleri karı koca ikimize bakarak değil, sadece beni hedef alarak anlatıyorlardı. Ben de her seferinde biraz tepki duyarak biraz da yan gözle eşime bakarak olanları izliyordum. Sonuçta eşimin çok emeği vardı ve sanki bu durum onu üzecekmiş gibi hissediyordum.
Tüm bu konuşmalar sırasında aklıma birkaç seçenek geliyordu.
Bunu bir cinsiyet ayırımı gibi mi düşünmek gerekirdi ? Bebek bakımı sadece annelerin görevi miydi ?
Ya da, anneler hiç mi babalara söz hakkı vermiyordu ? Doktorlar bile bu kadar alışmış mıydı bu duruma ?
Ya da annenin hormonları her zaman söz önceliğini mi oluşturuyordu ?
Evet aslında her üçü de geçerli olabilirdi. Cinsiyet ayırımı toplumda bu denli güçlü. Bir çok insana göre çocuğu yetiştirmek aynen doğadaki diğer canlılarda olduğu gibi annenin görevi. Baba keyfine bakabilir !!! Reklamlarda bile, baba-bebek ilişkisi dikkat çekmek için kullanılan, farklıymış gibi hissettirilen bir ilişki..
Ayrıca annelerde de şöyle bir problem gözlüyorum. Anneler bebeklerini kendi yavruları zannediyor. Evde babaya söz düşmüyor. Anne herkesin fikrine uyuyor, annesinin, komşunun, arkadaşının önerilerine kulak asıyor fakat babaya söz hakkı vermiyor. Erkeklerin eve, çocuk bakımına katılımcı olabilmesi için biraz desteklenmesi gerekiyor. Halbuki onlara yapabilecekleri işler, üstünden kalkabilecekleri sorumluluklar vermek gerekiyor. FAkat bunu annelerin genelinde göremiyorum.
Tabi şu duruma da hak veriyorum. Büyük bir ihtimalle doktorumuz da aynı fikirde olduğu için beni muattab alıyor. Anne hormonları nedeniyle bir şekilde söz önceliğine sahip. Bebeğini tanıyor, saatlerini dakikalarını onunla geçiriyor dokuz ay, kadın olarak 6. hissi kuvvetli. Önceliğin onda olması çok doğal.
Bizim eve gelirsek, anne hormonların söz önceliği kesinlikle sağlıyor, ne yapabilirim kendimi durduramıyorum. Fakat problem olarak gördüğüm başta saydığım iki durum evimiz sınırları içinde yaşanmıyor.Bebek bakımında eşim benim kadar sorumluluk sahibi. Doruk’a gece gündüz, yaz kış beraber bakıyoruz. Ben yemeğini yedirirken, eşim kıyafetlerini hazırlıyor, beşiğini düzenliyor. Kendimi bu konuda hiç yalnız hissetmiyorum. Aynı şekilde ben de eşimin Doruk için önerilerini önemsiyorum, fikir alıyorum, bakımı hakkında yeni teknikler öğreniyorum. Onunla paylaşıyorum.
Kısacası, şunu söylemek istiyorum. "Doktor Bey, bebeğe babası da bakıyor".
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder